To prawda, że wiele osób używa pojęć mentoring i coaching zamiennie. Kilka lat temu, zanim zaczęłam się interesować mentoringiem sensu stricte, znane mi było jedynie pojęcie coachingu. Niestety moje ówczesne doświadczenia z coachami nie były najlepsze i uznałam, że to nie jest metoda dla mnie. Dopiero później zrozumiałam, że na ówczesnym etapie rozwoju potrzebny był mi mentor, nie coach, bo obie metody rozwojowe -choć podobne – jednak się różnią. Z perspektywy czasu przekonałam się uważam, ze obie metody są skuteczne, a ja sama zostałam certyfikowanym mentorem biznesu.

Głównym narzędziem pracy zarówno coachów, jak i mentorów jest prowadzenie inspirującego dialogu z podopiecznym. To jednocześnie umiejętność – gdyż proces rozwoju podopiecznego odbywa się w dużej mierze poprzez zadawanie mu starannie dobranych pytań i aktywne słuchanie. Dlatego warto pracować z profesjonalistami, którzy wiedzą w jaki sposób prowadzić taki dialog, aby przyniósł progres. Zdarza się, że coachee lub mentee otrzymuje dodatkowo od prowadzącego proces również zadania do wykonania, które po ich realizacji są wspólnie omawiane.
Główna różnica między dialogiem coachingowym a mentoringowym polega na tym, iż w trakcie coachingu, podopieczny sam powinien dotrzeć do odpowiedzi dotyczące nurtujących go zagadnień. Coach mu w tym procesie pomaga poprzez adekwatne pytania, ale nie podpowiada możliwych rozwiązań. Z kolei podczas procesu mentoringowego prowadzący– oprócz umiejętnego zadawania pytań i aktywnego słuchania – może podzielić się ze swoim podopiecznym, czyli mentee swoją wiedzą. Może stać się dla niego sparring partnerem, wskazać potencjalne ścieżki rozwoju, udzielić feedbacku. Dlatego mentoring stwarza mentee możliwość zatrzymania się, zderzenia swoich myśli i przekonań z drugą, bardziej doświadczoną osobą. Tym samym próg wejścia w rolę mentora jest ustawiony wyżej. To taki „coach plus”. Mentoring to bowiem relacja, w której podopieczny, czyli mentee uczy się przez pryzmat doświadczeń drugiej osoby.